lunes, 29 de junio de 2015

PAZ

El mar. Me encanta el mar. Un lugar tan pequeño y tan grande al mismo tiempo... tan sereno a la vez que peligroso... podemos tocar sus aguas, podemos nadar e él, pero no lo conoceremos nunca. Podrá causar terror, arrasar con la vida. Aún así siempre nos calmará su brisa. A pesar de todo seguiremos buscando su sonido en caracolas, en sueños, ...

Está en el mismo planeta que nosotros, pero parece de otro mundo.

domingo, 28 de junio de 2015

QUERERTE

Me gusta mirarte y que no rechaces mis pupilas.
Suavidad y fuerza en todo tu ser.
Eres la bondad de tu mirada,
la dulzura del canto de sirena.

Pienso en ti y las palabras brotan,
versos de una lira inacabada,
música celestial de un dios sin paraíso.

¿Que por qué quererte?
Porque eres tú.

UN MUNDO AL REVÉS

Un mundo al revés.
Pensamientos que engañan con palabras infelices.
Felicidad inmaterial de un mundo capitalista.
Oportunidades desiguales.
Pobres que no se quejan.
Ricos que derrochan.
Pobres que viven.
Ricos insatisfechos, infelices.
Un mundo al revés.

martes, 16 de junio de 2015

CAMBIO

Suspiros que levan consigo os aires da metamorfose.
Sinxelos esbozos da natureza mutante.
Lembranzas dun tempo que renace.
Conxeturas dunha xustiza, nestes tempos xacente.

miércoles, 10 de junio de 2015

MEMBRILLO

Miradas absurdas nos rodean, nos empujan hacia un vacio abismal que nos hace tener presente el peligro. No tengo miedo. A pesar de todo estoy tranquilo, pues he ido al baño (existe un dicho: a la guerra hay que ir habiendo meado y cagado), y llevo dentro de mi a un ser bondadoso y nada comparable con un alien. Le llamaré Membrillo, como su abuelo, su bisabuelo, tatarabuelo y demas ancestros.

martes, 9 de junio de 2015

PODER FALAR, PENSAR... VIVIR

Podo falar de sentimentos que me acompañan,
puñais que desgarran a existencia.

Podo falar de persoas que xa non están.
Senon eu, quen vai falar delas?

A camelia sinxela, sinceira e sonrosada vive mentres vive ou vive aínda cando xa non vive?

Podo falar de soños, suaves e sonoros que non morren na mente do soñador que xa non respira.

Senon eu, quen vai falar deles?

Quero pensar naquela árbore que creceu sobre as raices dun ser anterior, suave, sinceiro e soñador.

Senon eu, quen vai pensar nela?

Podo sentir os sons doutro latido,
ritmo ausente e acompasado que camiña ao meu carón,
puñal que desgarra a vida durante a súa existencia.

Senon eu, quen vai sentilo?

Quen vai falalo?!
Quen vai pensalo?!
Quen vai sentilo?!
Quen vai vivilo?!

Nun mundo onde as palabras ocas ocupan o lugar dos xenios.

Quen?! Dime quen!

Nunha mente na que os soños esvarecen mentres as mentiras prevalecen.

Quen?! Dime quen!



Ninguén.